ΥΠΟΣΤΡΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΝΥΔΡΕΙΟΠΟΝΙΑ (Aquaponics)

Τα υποστρώματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ενυδρειοπονία είναι τεχνητά υλικά τα οποία είναι είτε επεξεργασμένα ή φυσικά.

Τα πιο διαδεδομένα υποστρώματα είναι.

Ελαφρόπετρα.(Corells,Hydroton)

Η ελαφρόπετρα είναι ένα αργιλοπυριτικό  ηφαιστειογενές ορυκτό,χημικά αδρανές .

Το ph της ελαφρόπετρας είναι περίπου 7,3.

Η ελαφρόπετρα είναι μία εγχώρια πρώτη ύλη, χαμηλού κόστους,η οποία έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα κατά την χρησιμοποίηση της.

1.Παρουσιάζει αποδεδειγμένα μειωμένο κίνδυνο προσβολών από εδαφογενή  παθογόνα.

2.Εξασφαλίζει ιδανική ισορροπία αέρα/νερού στη ρίζα των φυτών.

3.Είναι χημικά αδρανές υλικό με αποτέλεσμα η θρέψη του φυτού να ελέγχεται πλήρως .

4.Η δομή του δεν υποβαθμίζεται στη διάρκεια της καλλιέργειας  και μπορεί να ξαναχρησιμοποιθεί για αρκετό καιρό.

5.Δεν δημιουργεί προβλήματα με την απόρριψη του στο περιβάλλον

Πρέπει πριν χρησιμοποιηθεί ,για καλύτερα αποτελέσματά, να περαστεί από κόσκινο και να αφαιρεθούν ,τα πολύ μικρά κομμάτια και η σκόνη.

Και μετά ένα πολύ καλό ξέπλυμα για να απομακρυνθεί όσοι σκόνη έχει απομείνει. 

ΠΕΡΛΙΤΗΣ

Ο περλίτης προέρχεται από επεξεργασία του ορυκτού περλίτη που είναι ένα υαλώδες ηφαιστειακό πέτρωμα το οποίο παράγεται και στην χώρα μας .

Σαν υλικό είναι χημικά αδρανές  και το ph είναι ουδέτερο 7.

Διογκωμένη άργιλο

Παράγεται με θερμική επεξεργασία του σχιστόλιθου. Είναι χημικά αδρανές υπόστρωμα.

Έχει θεωρητικά απεριόριστη διάρκεια ζωής .Η κοκομετρία προτιμάται έως 8mm.

ΧΑΛΙΚΙ(GRAVEL CULTURE)

Το χαλίκι χρησιμοποιείται από 3 έως 12mm και προέρχεται κυρίως από γρανίτη.Δεν χρησιμοποιείται χαλίκι που προέρχεται από ασβεστόλιθο,διότι διαλυτοποιείται το ασβέστιο αν το νερό είναι όξινο,με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το ph.

ΛΑΒΑ

Με τον όρο λάβα εννοούμε τη διάπυρη  ύλη που βγαίνει από τα ηφαίστεια και αποτελείται από λιωμένα πετρώματα.Επίσης λάβα εννοούμε και τη στερεοποιημένη μορφή της διάπυρης ύλης .         Η λάβα είναι ένα μαγματικό υλικό που σχηματίζεται στο εσωτερικό του πυρήνα και σε θερμοκρασία που κυμαίνεται από 700οC έως 1200οC και διανύσει τεράστιες αποστάσεις μέχρι να στερεοποιηθεί. Χρώμα μαύρο,γκρι,καφέ.PH 7 ΟΥΔΈΤΕΡΟ

O ΚΥΚΛΟΣ TOY ΑΖΩΤΟΥ

Κατοικεί στον αέρα σε πολύ πιο έντονη  από το οξυγόνο παρουσία και ο ρόλος του είναι ιδιαίτερα αποφασιστικός δεδομένου ότι διατηρεί σχετικά χαμηλή τη συγκέντρωση του οξυγόνου σε αυτή μειώνοντας έτσι τη δραστικότητά του, με αποτέλεσμα όλες οι οξειδώσεις στη φύση, η καύση και η σήψη, να προχωρούν με τη γνωστή μικρή φυσική τους ταχύτητα. Μπορεί οι Έλληνες να το λένε « ά –ζωτο » μεταφράζοντας τους Γάλλους ( azote ) και μέχρι ενός σημείου να έχουν δίκιο με αυτό που υποδηλώνει το ά-   το στερητικό στο όνομά του.Ωστόσο χωρίς το ΆΖΩΤΟ  δεν μπορεί να υπάρξει ΖΩΉ . Αποτελεί βασικό συστατικό των DNA και των πρωτεϊνών.Το βασικό « έργο» είναι ένας ΚΥΚΛΟΣ με πρωταγωνιστές εκτός από το στοιχείο άζωτο και τις ενώσεις του τον αέρα, το έδαφος, τα  βακτήρια, και τα φυτά. Τα ζώα συμμετέχουν.

 Οι ζωντανοί οργανισμοί στη μεγάλη τους πλειονότητα,  δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το άφθονο στην ατμόσφαιρα άζωτο . Χρειάζεται να γίνεται «κάτι» που να το μετατρέπει σε κάποια άλλη χημική αζωτούχα δομή.Κι αυτό το «κάτι» είναι η  ΑΖΩΤΟΔΕΣΜΕΥΣΗ Πραγματοποιείται είτε με φυσικό είτε με βιολογικό τρόπο.Λέγοντας ΦΥΣΙΚΗ ΑΖΩΤΟΔΕΣΜΕΥΣΗ εννοούμε ότι  το ατμοσφαιρικό άζωτο ενώνεται με το οξυγόνο ή το υδρογόνο των υδρατμών,με την απορρόφηση ενέργειας από κεραυνούς ή από άλλες ηλεκτρικές εκκενώσεις, σχηματίζοντας νιτρικά ιόντα ή αμμωνία τα οποία μεταφέρονται στο έδαφος με τη βροχή

Η  ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΖΩΤΟΔΕΣΜΕΥΣΗ      είναι και ο βασικός τρόπος  μετατροπής του ελεύθερου αζώτου σε χρήσιμες χημικές ενώσεις. Πραγματοποιείται με τη βοήθεια βακτηρίων  τα οποία είτε ζουν ελεύθερα είτε, συνηθέστερα, συμβιώνουν  στις ρίζες φυτών όπως τα φασόλια και τα κουκιά .Εκεί, τα βακτήρια  μετατρέπουν το ατμοσφαιρικό άζωτο σε νιτρικά ιόντα μέρος των οποίων μεταφέρεται στα φυτά.Τα φυτά με τη σειρά τους συμμετέχουν στο παιχνίδι . Μετατρέπουν τα νιτρικά ιόντα σε οξείδια του αζώτου και αμινοξέα, για τη δημιουργία πρωτεϊνών - και όχι μόνο - και «σε αντάλλαγμα» εκκρίνουν σάκχαρα τα οποία χρειάζονται τα βακτήρια.Στη συνέχεια το άζωτο, το  δεσμευμένο τώρα πια στην οργανική ύλη των πρωτεϊνών,  ανακυκλώνεται , κλείνοντας έτσι τον   ΚΥΚΛΟ και διατηρώντας την ισορροπία στην ατμόσφαιρα.Η ΑΝΑΚΎΚΛΩΣΗ πραγματοποιείται σε δύο στάδια.Κατά το πρώτο οι πρωτεΐνες διασπώνται με τη βοήθεια  decomposers  μικροοργανισμών σε ιόντα αμμωνίου NH4+ και αυτά μετατρέπονται  από άλλους(nitrifying, νιτροποιητικούς ) μικροοργανισμούς, σε  νιτρικά ιόντα   ΝΟ2- και  ΝΟ3-.Κατά το επόμενο στάδιο, τα νιτρικά αυτά ιόντα – κατά ένα μέρος – μετατρέπονται,  από (denitrifying , απονιτροποιητικά) βακτήρια,σε μοριακό άζωτο που ελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα.Τα ζώα  προσλαμβάνουν από τα φυτά τα αζωτούχα αμινοξέα  τα οποία χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη για   πρωτεΐνες και νουκλεϊνικά οξέα αλλά συμμετέχουν και στο παιχνίδι με τα αζωτούχα περιττώματα και με τα πτώματα τους,  τα οποία αναλαμβάνουν οι decomposers μικροοργανισμοί να τα μετατρέψουν σε  αμμώνιο και σε νιτρικά άλατα και να τα εντάξουν στον ΚΎΚΛΩ. Η παραπάνω ισορροπία πολλές φορές διαταράσσεται από διάφορες δραστηριότητες των ανθρώπων, όπως η χρήση φυσικών και βιομηχανικών λιπασμάτων σε τεράστιες ποσότητες. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των λιπασμάτων παρασύρεται από τα νερά της βροχής και καταλήγει σε λίμνες, ποτάμια ή τη θάλασσα. Εκεί προκαλείται ευτροφισμός, φαινόμενο δηλαδή κατά το οποίο  η υπερβολική ανάπτυξη των βακτηρίων λόγω της παρουσίας του αζώτου εξαντλεί το οξυγόνο των νερών,  με αποτέλεσμα το θάνατο των ανώτερων οργανισμών.                                                                                                                              Ο κύκλος του Αζώτου

Ο κύκλος του αζώτου στη φύση και στο ενυδρείο

Στη φύση

Το άζωτο είναι το κυριότερο συστατικό των αμινοξέων, των νουκλεικών οξέων, των αμινοσακχάρων και των πολυμερών τους,  θεμέλιων λίθων της ζωής.
Είναι συστατικό του κυτταροπλάσματος στα ζωντανά κύτταρα.
 Έξω από αυτά είναι ένα από τα κυριότερα συστατικά της ατμόσφαιρας σε ποσοστό 79% του συνόλου της ατμόσφαιρας.

Ο κύκλος του αζώτου είναι σχετικά απλός και μπορεί να διακριθεί σε τρία διαφορετικά στάδια.
Τη δέσμευση του μοριακού αζώτου (αζωτοδέσμευση), τη νιτροποίηση και την απονιτροποίηση.
Ας δούμε την πορεία του αζώτου ξεκινώντας από την αζωτοδέσμευση.

Αναφέραμε πως αποτελεί το 79% της ατμόσφαιρας. Ωστόσο σε αυτή την αέρια μορφή του είναι μη χρησιμοποιήσιμο από την πλειονότητα των ζωντανών οργανισμών.
Γι' αυτό το λόγο για να μπορέσουν οι οργανισμοί να προσλάβουν το άζωτο πρέπει προηγουμένως να μετατραπεί σε μία περισσότερο εύχρηστη μορφή. Αυτό γίνεται με τη διαδικασία της αζωτοδέσμευσης.

Η αζωτοδέσμευση διακρίνεται σε φυσική και βιολογική.

Κατά την φυσική αζωτοδέσμευση το άζωτο της ατμόσφαιρας ενώνεται με το υδρογόνο σχηματίζοντας αμμωνία ή με το οξυγόνο σχηματίζοντας νιτρικά ιόντα.
H ενέργεια που χρειάζεται για να γίνει η δέσμευση αυτή εξασφαλίζεται από τις ηλεκτρικές εκκενώσεις (κεραυνούς) στην ατμόσφαιρα.
Αυτές οι ενώσεις προσλαμβάνονται από τα φυτά καθώς είναι υδατοδιαλυτές και με αυτόν τον τρόπο ενσωματώνονται στην τροφική αλυσίδα.
Δηλαδή παρασύρονται από τις κατακρημνίσεις (βροχή) και καταλήγουν στη γη ή στην θάλασσα.

Όμως το άζωτο που δεσμεύεται με αυτόν τον τρόπο δεν αποτελεί παρά το 10 % περίπου που χρησιμοποιείται από τη ζώσα ύλη. Το υπόλοιπο 90% γίνεται διαθέσιμο με τη βιολογική αζωτοδέσμευση.

Κατά  τη βιολογική αζωτοδέσμευση διάφοροι οργανισμοί που ονομάζονται αζωτοδεσμευτικοί μετατρέπουν με κατανάλωση ενέργειας, το μόριο του ελεύθερου  αζώτου  σε διαθέσιμη προς δέσμευση μορφή.
Ενδεικτικά είδη αζωτοδεσμευτικών οργανισμών είναι τα γένη των εξής βακτηρίων: Azotobacter, Azospirillium, Clostridium, Rhizobium, Vibrio, Thiobacillus, Bradyhizobium κ.α. καθώς και τα κυανοβακτήρια Anabaena, Aphanizomenon, Nostoc, Tolypothrix κ.α.

Επίσης υπάρχει άζωτο δεσμευμένο μέσα στην οργανική ύλη των φυτών και των ζώων.
Αυτό είναι δεσμευμένο σε μεγαλομοριακές ενώσεις όπως πρωτεΐνες και αμινοξέα.
Όταν αυτό διασπάται μέσα στα μικροβιακά κύτταρα το τελικό προϊόν της αποικοδόμησης είναι η αμμωνία.
Η αμμωνία χρησιμοποιείται και προσλαμβάνεται από τα φυτά, αλλά σε μεγάλες συγκεντρώσεις είναι τοξική τόσο για τους φυτικούς όσο και τους ζωικούς οργανισμούς.
Στο επόμενο βήμα η  αμμωνία χρησιμοποιείται από μία ομάδα αερόβιων βακτηρίων τα οποία την χρησιμοποιούν  ως τροφή.

Τα βακτήρια αυτά ανήκουν στα γένη Nitrosomonas, Nitrospira, Nitrosococcus, Nitrosolobus, Nitrosovibrio,  και με κατανάλωση οξυγόνου οξειδώνουν την τοξική αμμωνία σε νιτρώδη ιόντα. Επικρατέστερο είναι το γένος Nitrosomonas.
Τα νιτρώδη ιόντα είναι λιγότερο τοξικά από την αμμωνία και πολύ περισσότερο ανεκτά από τους ζώντες οργανισμούς.

Σε αυτό το αερόβιο μονοπάτι ακολουθεί η οξείδωση των νιτρωδών ιόντων, η οποία πραγματοποιείται από μία ομάδα αερόβιων βακτηρίων τα γένη Nitrobacter, Nitrospira, Nitrospina, Nitrosococcus.
Τα βακτήρια αυτά μετατρέπουν τα νιτρώδη ιόντα σε νιτρικά ιόντα.  Επικρατέστερο είναι το γένος Nitrobacter.

Τα νιτρικά ιόντα είναι ακόμα λιγότερο τοξικά σε σχέση με τα νιτρώδη.
Είναι η καλύτερη μορφή αζώτου η οποία δεσμεύεται σε τεράστια ποσοστά και πολύ εύκολα από τα φυτά.
Η διαδικασία αυτή στο σύνολό της μέχρι αυτό το σημείο ονομάζεται νιτροποίηση και συμβαίνει σε αερόβιες συνθήκες, παρουσία οξυγόνου.

Τόσο η αμμωνία όσο και τα νιτρικά και νιτρώδη ιόντα είναι όλα τους υδατοδιαλυτά με αποτέλεσμα να καταλήγουν στους υδάτινους αποδέκτες λίμνες , ποτάμια, θάλασσα.
Με αυτόν τον τρόπο θα περίμενε κανείς τα αποθέματα αζώτου στην ατμόσφαιρα συνεχώς να μειώνονται και ολοένα και λιγότερο άζωτο να είναι διαθέσιμο για χρήση από τα ζώντα κύτταρα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει διότι στη φύση επιτελείται και η ακριβώς αντίθετη διαδικασία της νιτροποίησης η οποία ονομάζεται απονιτροποίηση.

Η απονιτροποίηση διαδραματίζεται κάτω από αυστηρά αναερόβιες συνθήκες από ομάδες αναερόβιων θειοβακτηρίων και βακτηρίων του γένους Pseudomonas (Pseudomonas denitrificans), Azospirillium, Rhizobium, Rhodopsedomonas, Propionibacterium,Vibrio, Bacillus, Spirilliun, Nocardia, το Thibacillus denitrificans και άλλα.
 Έτσι λοιπόν τα νιτρικά ιόντα ανάγονται σε νιτρώδη, έπειτα τα νιτρώδη ιόντα σε οξείδιο του αζώτου και αυτό με τη σειρά του σε  μοριακό άζωτο που είναι αέριο. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν ανατροφοδοτείται η ατμόσφαιρα με άζωτο  και ολοκληρώνεται ο κύκλος αυτού του στοιχείου στη φύση.

Στο ενυδρείο 

Μέσα σε ένα ενυδρείο πραγματοποιούνται τα ίδια γεγονότα σε μικρότερη βέβαια κλίμακα από ότι στον πλανήτη. Πάντως οι διαδικασίες της νιτροποίησις και απονιτροποίησiς γίνονται με παρόμοιο τρόπο και οι οργανισμοί που συμμετέχουν είναι οι ίδιοι.
 Η κυριότερη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το ενυδρείο είναι ένα πάρα πολύ μικρό κλειστό  σύστημα, με πολύ λίγους πρωτογενείς παραγωγούς (δηλαδή φυτά) και πάρα πολύ περισσότερους καταναλωτές (δηλαδή ψάρια) για το δεδομένο όγκο και χώρο του, αναλογικά με αυτόν που υπάρχει σε μία λίμνη ή στη θάλασσα. Αυτό το γεγονός δημιουργεί ορισμένες ιδιαιτερότητες οι οποίες χρειάζονται συγκεκριμένους χειρισμούς.

Ξεκινώντας λοιπόν και στήνοντας κανείς το ενυδρείο του έρχεται αντιμέτωπος αρχικά με τα γεγονότα της νιτροποίησις, τα οποία αν δεν ληφθούν σοβαρά υπόψη μπορεί να οδηγήσουν το ενυδρείο σε πλήρη αποδιοργάνωση του συστήματος και θάνατο των οργανισμών που κατοικούν σε αυτό.
Ας ξεκινήσουμε από τη στιγμή που προσθέτει κανείς το πρώτο ψάρι μέσα στο ενυδρείο.
Όταν το ψάρι αυτό ταϊστεί  θα καταναλώσει την τροφή, θα την μεταβολίσει και τελικά θα βγάλει αμμωνία στο νερό.
Με την συνεχή του παρουσία μέσα στο ενυδρείο και τα συνεχή διαδοχικά καθημερινά ταΐσματα η συγκέντρωση της αμμωνίας στο νερό του ενυδρείου μας ολοένα και θα αυξάνει.

Στην φύση τα βακτήρια Nitrosomonas θα «έτρωγαν» (δηλαδή θα οξείδωναν) την αμμωνία αμέσως και θα την εξαφάνιζαν από την υδάτινη στήλη και αυτό γιατί βρίσκονται σε αφθονία.
Σε ένα καινούργιο ενυδρείο όμως που βρίσκεται στο ξεκίνημά του τα βακτήρια αυτά βρίσκονται σε απελπιστικά μικρούς αριθμούς (υπάρχουν όμως) με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να καταναλώσουν την αμμωνία που παράγεται με αποτέλεσμα η συγκέντρωσή της να αυξάνεται συνεχώς.
Μέχρι αυτό το σημείο η συγκέντρωση της αμμωνίας καθιστά το νερό σχεδόν τοξικό για τους υδρόβιους οργανισμούς και μόνο ορισμένα πολύ ανθεκτικά είδη ψαριών είναι ικανά να επιβιώνουν.
Μετά το πέρασμα περίπου 10 ημερών  ο πληθυσμός των βακτηρίων Nitrosomonas έχει αυξηθεί με αποτέλεσμα να καταναλώνουν (να τρώνε) την παραχθείσα αμμωνία και γι αυτό η συγκέντρωσή της σταδιακά μειώνεται.

Τα βακτήρια όμως αυτά δεν καταναλώνουν μόνο την αμμωνία από το ενυδρείο, αλλά την ίδια στιγμή παράγουν και νιτρώδη ιόντα.

Κανονικά στη φύση τα νιτρώδη ιόντα θα εξαφανίζονταν αμέσως από την υδάτινη στήλη αφού μία άλλη ομάδα βακτηρίων τα Nitrobacter υπάρχουν σε αφθονία.
Στο καινούργιο ενυδρείο όμως οι πληθυσμοί και αυτών των βακτηρίων είναι απελπιστικά μικροί στην αρχή και έτσι τα νιτρώδη ιόντα συσσορεύονται μέσα στο νερό μέχρι να περάσουν ακόμα 15 με 20 μέρες.
Τότε μόνο οι πληθυσμοί των Nitrobacter θα είναι επαρκείς για να αρχίσουν να καταναλώνουν τα νιτρώδη ιόντα και να τα μετατρέπουν σε νιτρικά ιόντα που είναι και τα πλέον αβλαβή ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερες συγκεντρώσεις (25-50mg/lt δες Noga, Fish Health).

 Έτσι το συνολικό διάστημα που θα έχει περάσει από τη στιγμή που θα εισαχθεί το πρώτο μας ψαράκι μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της νιτροποίησις ανέρχεται σε 35 με 40 μέρες .
Τότε μόνο το ενυδρείο μας θα έχει ξεπεράσει το πρωταρχικό επικίνδυνο για τους υδρόβιους κατοίκους του διάστημα, και θα είναι έτοιμο να δεχθεί σταδιακά ένα αυξανόμενο πληθυσμό ψαριών. Αυτό στην πράξη σημαίνει πως θα έχει εγκατασταθεί η  μικροβιολογική  (ή βιολογική) ισορροπία στο ενυδρείο και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα του φίλτρου που είναι υπεύθυνο για το βιολογικό φιλτράρισμα του νερού.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ολοκλήρωσης της νιτροποίησις είναι πολύ σημαντικό να παρατηρούμε τις διακυμάνσεις τόσο της αμμωνίας όσο και των νιτρωδών και νιτρικών αλάτων με τα αντίστοιχα τεστ ενυδρειακής χρήσης που είναι διαθέσιμα για αυτόν το σκοπό.

Τύποι Συστημάτων Ενυδρειοπονίας-Aquaponics

Τύπος 1: μερικές χιλιάδες γαλόνια νερό σε μια τρύπα στο έδαφος, "δεξαμενή" σε αγρόκτημα, χωρίς αντλίες

Τύπος 2: μικρό ενυδρείο στο σπίτι με επιπλέοντα φυτά.                                                                    Τύπος 3: ενυδρείο, βάση καλλιέργειας και κάποιο βιολογικό/μηχανικό φίλτρο είτε ξεχωριστό είτε σε συνδυασμό   περισσότερον.                                                                                                                       Το πιο απλό από τα συστήματα είναι η δεξαμενή σε αγρόκτημα, επίσης γνωστή ως πράσινη γεωργική λίμνη. Τα φύκια είναι το κυρίαρχο φυτό σε αυτόν τον τύπο του συστήματος. Μερικά ψάρια θα τρώνε τα άλγη καθώς και μικρότερα ψάρια όπως και έντομα και ζωύφια που μπαίνουν στη δεξαμενή. Η βροχή βοηθά αερισμό του νερού. Ο άνεμος και η άγρια δραστηριότητα των ζώων προλαμβάνουν το στάσιμο νερό. Αυτά είναι συνήθως ελαφρά εξοπλισμένα για την επίτευξη ισορροπίας του συστήματος. Συνήθως δεν συγκομίζονται φυτά από αυτόν τον τύπο συστήματος             

                                                   

Ο δεύτερος τύπος συστήματος είναι ένα ενυδρείο ψαριών στο σπίτι με επιπλέοντα φυτά που δημιουργούν οξυγόνο, όπως το μαρούλι του νερού ή άλλα φυτά, πάνω σε κάτι πλωτό (φελιζόλ) με τις ρίζες τους μέσα  στο νερό.

                                                                                                                                               
Ο τρίτος τύπος είναι ένα σύστημα με μια αντλία νερού που αντλεί νερό από τη δεξαμενή ψαριών ψηλά σε ένα βιολογικό/μηχανικό φίλτρο ή και σε Κάρτερ / δεξαμενή υπερχείλισης και στη βάση καλλιέργειας, όπου το νερό φιλτράρεται από τα ευεργετικά βακτήρια και φυτά και η βαρύτητα φέρνει το νερό πίσω στη δεξαμενή ψαριών. Αν χρησιμοποιείται δεξαμενή Κάρτερ, τότε εκείνη μπορεί να ρυθμιστεί ώστε να έχει κυμαινόμενα επίπεδα νερού και να δίνει σταθερή στάθμη στην δεξαμενή με τα ψάρια (CHIFT). Η σειρά και η τοποθέτηση των αποδόσεων της άντλησης και της βαρύτητας μπορεί να αλλάξουν για να ταιριάζουν σε ένα συγκεκριμένο σύστημα. Αυτή η δραστηριότητα μπορεί να είναι συνεχής ή διακεκομμένη. Αυτός ο οδηγός περιγράφει κυρίως την εγκατάσταση του τρίτου τύπου του συστήματος με τη χρήση γλυκού νερού. Συστήματα ενυδρειοπονίας με αλμυρό νερό υπάρχουν και χρησιμοποιούν φύκια ως φυτά.Σε αυτό το τρίτο είδος του συστήματος, το νερό τρέχει μέσα από αυτό χρησιμοποιώντας μία από τις πολλές μεθόδους. Συμβουλευτείτε και άλλους για το ποια μέθοδος είναι καλύτερη για σας και για το σχεδιασμό του συστήματός σας.πάντα να τοποθετείτε υπερχειλίσεις έκτακτης ανάγκης που θα αδειάζουν το περίσσιο νερό πίσω στη δεξαμενή ψαριών εάν η πρωτοβάθμια αποχέτευσή σας αποτύχει. Ελέγξτε τα διαδικτυακά φόρουμ για τις εξελίξεις των αποστραγγικτών έτσι ώστε να διανέμεται το νερό της αποχέτευσης του συστήματός σας σε περισσότερες βάσεις καλλιέργειας.

Διαλείπουσα ροή

Η διαλείπουσα ροή λειτουργείται γενικά με μια αντλία νερού με χρονοδιακόπτη η οποία αντλεί μια φορά ανά ώρα. Το νερό αντλείται μέσα στις βάσεις καλλιέργειας και εξέρχεται από τις μόνιμες τρύπες αποστράγγισης και πίσω στη δεξαμενή με τα ψάρια.                                                                                                                                                                    

Συνεχής   ροή                                               

Η συνεχής ροή ή τεχνική θρεπτικών ταινιών είναι η μέθοδος όπου η αντλία νερού αντλεί και διανέμει συνεχώς και στο σύνολο του συστήματος. Αυτός είναι ο απλούστερος τρόπος για να κατασκευαστεί, αλλά παράγει φυτά ευαίσθητα στη ρίζα η οποία σαπίζει λόγω έλλειψης επαρκούς οξυγόνου. Η φυτική παραγωγή συνήθως περιορίζεται σε μαρούλια και άλλα φυτά που μπορούν να αντέξουν την συνεχή ροή νερού. Πλωτά συστήματα αποτελούνται γενικά από φελιζόλ που επιπλέει ακριβώς πάνω από τη δεξαμενή ψαριών. Οι ρίζες των φυτών αναπτύσσονται σε τρύπες μέσα στο νερό. Μερικές φορές οι ρίζες των φυτών αναπτύσσονται και αιωρούνται στο εσωτερικό "Καθαρών δοχείων" που βουτάμε μέσα στο νερό, είτε στην ίδια δεξαμενή ψαριών ή κάποιο κανάλι περιορισμένης ροής του νερού. Παραγωγές μεγάλης κλίμακας χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο.     





                                                                                                                                                    

 Πλημμυρίδα και άμπωτη (πλήρωση και  αποστράγγιση)           Άμπωτη και πλημμυρίδα συμβαίνει όταν το νερό αντλείται περιοδικά από το σύστημα είτε μέσω ενός χρονοδιακόπτη για την αντλία νερού (και τις τρύπες αποστράγγισης των βάσεων καλλιέργειας), είτε όταν η αντλία νερού έχει συνεχή ροή και το νερό πλημμυρίζει και αποστραγγίζεται από τις βάσεις καλλιέργειας μέσω μιας συσκευής αυτοματοποιημένης διαρροής ή εισροής. Το οξυγόνο έχει τη δυνατότητα να φτάσει στις ρίζες των φυτών, όταν το νερό αποστραγγίζεται. Η αποστράγγιση των υδάτων στην δεξαμενή με τα ψάρια παρέχει, επίσης, επιπλέον οξυγόνο που αναμιγνύεται με την επιστροφή του νερού                                Οι χρόνοι πλήρωσης και αποστράγγισης διαφέρουν ανάλογα με τις ρυθμίσεις. Αφήστε λίγο χρόνο στεγνώματος για να μην σαπίσουν οι ρίζες, αλλά όχι πάρα πολύ έτσι ώστε οι ρίζες να στεγνώσουν τελείως. Δεν υπάρχει ιδανική διάρκεια για την πλήρωση και την αποστράγγιση. Η άμπωτης και πλημμυρίδα της ροής είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται πιο συχνά. Οι διάφορες μέθοδοι έχουν αναπτυχθεί επίσης. Να ξέρετε ότι τα αυτόματα σιφώνια (autosiphons) είναι πολύ σχολαστικά με το ποσό και το ποσοστό της ροής των υδάτων που έρχονται καθώς και ως προς το είδος σιφονιών και τα μεγέθη των σωλήνων  τους.                      Για να σταματήσει την αποστράγγιση ένα σιφόνι, θα πρέπει να τραβήξει αρκετό αέρα για να σπάσει την ένταση του νερού. Η απόδοση νερού μπορεί να ρυθμιστεί με τη χρήση σφαιρικών βαλβίδων συνδεδεμένες σε σειρά με τις σωληνώσεις. Μερικές μέθοδοι αποστράγγισης λειτουργούν καλύτερα από τους άλλους για αργή απόδοση νερού, αυτές είναι οι βαρελο-πονικές μέθοδοι συστήματος και η αρθρωτή έξοδος. Εάν η πρόσληψη νερού ή οι αποχετεύσεις χρησιμοποιούνται στη δεξαμενή ψαριών, προστατέψετε τα ψάρια από το να μπαίνουν σε αυτές ή να κολυμπήσουν μέσα τους.

                                                                       Σύστημα   Βαρελο-πονικό                                                Το βαρελο-πονικό σύστημα εφευρέθηκε από τον W. Travis Hughey (ορισμένα συστήματα έχουν δεξαμενές πλήρωσης με χωρητικότητες πάνω από 700 γαλόνια) μία βαλβίδα έκλυσης (από καζανάκι τουαλέτας) είναι τοποθετημένη στο κάτω μέρος του της δεξαμενής πλήρωσης. Όταν το νερό φτάσει το προκαθορισμένο ύψος (Όγκο) στη δεξαμενή υπερχείλισης ένα μικρό σιφόνι αρχίζει να γεμίζει ένα αντίβαρο που συνδέεται με την βαλβίδα πτερυγίων. Όσο το αντίβαρο γεμίζει και παίρνει αρκετό βάρος ώστε να ξεπεράσει την πίεση και το βάρος του νερού, η βαλβίδα είναι ανοικτή και επιτρέπει στο περιεχόμενο της δεξαμενής να αδειάσει στις βάσεις καλλιέργειας. Όταν η στήλη του νερού είναι αρκετά χαμηλή ώστε να σταματήσει το μικρό σιφόνι, το αντίβαρο αρχίζει να αδειάζει από μια μικρή τρύπα στον πάτο του.Όταν το αντίβαρο ελαφρύνει αρκετά η βαλβίδα κλείνει και ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Η στάθμη του νερού ελέγχεται από το ύψος του μικρού σιφονιού και η διάρκεια του κύκλου (του νερού) ελέγχεται από την προσαρμογή της εισροής από την δεξαμενή ψαριών. Αυτό το σύστημα επιτρέπει πολύ χαμηλά ποσοστά ροής για μεγάλες ποσότητες νερού συγκριτικά με την πλήρωση των βάσεων καλλιέργειας και τους κύκλους αποστράγγισης.

ΕΙΔΗ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΨΑΡΙΩΝ-Aquaponics

Τα ψάρια παρέχουν τις θρεπτικές ουσίες για τα φυτά, και αν τα ψάρια που καλλιεργούμε είναι εδώδιμα, παρέχουν επίσης και μια επιπλέον πηγή πρωτεΐνης για σας. Η διατήρηση  ψαριών μπορεί να αποθαρρύνει αρκετούς, ειδικά εκείνους χωρίς οποιαδήποτε προγενέστερη εμπειρία, εντούτοις δεν πρέπει να αποθαρρυνθείτε. Η κράτηση των ψαριών σε ένα σύστημα ενυδρειοπονίας είναι απλούστερη από η διατήρηση των ψαριών σε ενυδρεία, εφ' όσον ακολουθείτε κάποιες απλές κατευθηντήριες.

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη ψαριών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ένα σύστημα ενυδρειοπονίας, ανάλογα με το τοπικά κλίμα και την ύπαρξη προμηθευτών  της κάθε χώρας. Το κλίμα της Ελλάδας, μας  επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε πέστροφες, πέρκες κυπρίνους και άλλα. Πολύ διαδεδομένη στο εξωτερικό είναι η χρήση ενός αφρικάνικου είδους ψαριού με γρήγορη ανάπτυξη και εύκολη διατήρηση των Tilapia.

Tilapia

Εξαιρετικά δημοφιλές στα συστήματα ενυδρειοπονίας. Είναι ένα ιδανικό είδος για πολλούς λόγους. Είναι εύκολο να αναπαραχθούν, ταχέως αναπτυσσόμενα, ανθεκτικά σε πολύ κακές συνθήκες νερού.  Απαιτούν θερμό νερό. Εάν ζείτε σε μια περιοχή με αρκετό κρύο καλύτερα να καλλιεργήσετε ένα άλλο είδος ψαριού που αντέχει σε αυτές τις θερμοκρασίες παρά να προσπαθήσετε να ζεσταίνετε την δεξαμενή.Μέλη του γένους   Tilapia{ οικογένεια CICHLIDAE}.Είναι το ψάρι που ο Άγιος Πέτρος έπιασε στη θάλασσα της Γαλιλαίας και με τα οποία ο Χριστός τάισε τους πιστούς. Πηγαίνοντας παλαιότερα οι Αιγύπτιοι την  θεωρούσαν σαν το δώρο του Θεού Νήλου. Στην σημερινή εποχή δεν υπάρχει άλλο ψάρι ,που να εκτρέφεται τόσο πολύ (εξαίρεση ο κυπρίνος).Σήμερα η τιλάπια εκτρέφεται σχεδόν παντού.Ειδικότερα τα είδη.T.aurea,T.mossambica,T.nilotica.                                ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΙΛΑΠΙΑ.

Ομοταξία Osteichthyes.

Συνομοταξία: Neopterygii

Υπόταξη: Percoidea

Οικογένεια: Ciciidae

Γένος: Tilapia

Υπάρχουν πάνω από 70 διαφορετικά είδη που έχουν ταξινομηθεί σε τέσσερα γένη ανάλογα με την αναπαραγωγική τους συμπεριφορά:                                                                                                          Tilapia ( με επιτήρηση φωλιάς)                                                                                                          Sarothemdon (αμφιγονική ή πατρική στοματική επώαση)                                                         Oreochromis (μητρική στοματική επώαση)                                                                                             Danakilia {άγνωστη αναπαραγωγική συμπεριφορά)                                                                                Η πλειοψηφία των ειδών που χρησιμοποιούνται στις υδατοκαλλιέργειες ανήκουν στο  γένος Oreochromis                                                                                                                                               Οι τιλάπιες που εκτρέφονται είναι οι ακόλουθες:                                                                        mossambicus

melanopÍeura

macrochir

nigra

galilea

sparmannii

antersonii

zillii

niloticus

aureus   

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ

Η τιλάπια είναι ικανή να ανέχεται συγκριτικά μεγάλη θερμοκρασία και εμφανίζεται σε εκτροφές σ ε τροπικές περιοχές, Ο μόνος περιορισμός στην .εκτροφή της .είναι σι .χαμηλές θερμοκρασίες. Όταν εκτεθεί σε κρύο νερό η αντίσταση στις νόσους ελαττώνεται με κατάληξη να πεθάνει. Ένας γενικός κανόνας είναι άτι η τιλάπια δεν εκτρέφεται σε θερμοκρασία κάτω από τους 16 °C και δεν μπορεί να επιζήσει περισσότερο από λίγες μέρες σε θερμοκρασία κάτω από τους 10 °C. Η φυσιολογική περιοχή διακύμανσης της θερμοκρασίας γύρω από την οποία η Τ. aurea , που είναι αντιπροσωπευτικό είδος, μπορεί να αναπτυχθεί, είναι 13-32 °C Ή ανάπτυξη ορισμένων ειδών όπως η Τ. mossambica είναι τρεις φορές πιο γρήγορη στους 30°Ο από ότι στην θερμοκρασία των.22 °C Η καλύτερη θερμοκρασία για  εκτροφή του .είδους Τ, zillii είναι το αντιπροσωπευτικότερο για όλα τα είδη. Η τιλάπια μπορεί να ανεχθεί θερμοκρασίες ανώτερες των 40 C  μολονότι σε αναφορές που υπάρχουν για την θνησιμότητα Λένε για θερμοκρασία 38 °C. Η Τ. aurea φαίνεται ως το πιο ανεκτικό στο κρύο από τα εκτρεφόμενα είδη τιλάπιας που μπορεί και ανέχεται χαμηλές θερμοκρασίες του επιπέδου 8-9 °C, μολονότι σε μια αναφορά υποδηλώθηκε ότι το είδος αυτό είναι ανεκτικό και σε θερμοκρασία 6 °C. Η Τ. mossambica είναι πιθανόν .από άποψης αντοχής το πιο ευαίσθητο. Αυτό το είδος σταματά να τρέφεται στους 16 °0 και αρχίζει να πεθαίνει σε θερμοκρασία 8-10 °C             

 ΔΙΑΛΥΜΕΝΟ ΟΞΥΓΟΝΟ

 Η ικανότητα των διαφόρων ειδών τιλάπιας να επιζούν σε χαμηλά επίπεδα διαλυμένου οξυγόνου είναι πολύ γνωστό.   Η τιλάπια καταφέρνει να έχει καλή ανάπτυξη λαμβάνοντας οξυγόνο από τα επιφανειακά αεριζόμενα στρώματα νερού που είναι κορεσμένα σε οξυγόνο. Tα ψάρια καταπίνουν νερό από τα επιφανειακά στρώματα.

 ΑΜΜΩΝΙΑ ΚΑΙ ΡΗ    

 Πολλές μελέτες για την ανεκτικότητα της τιλάπιας στην έκθεσή της σε αμμωνία έχουν πραγματοποιηθεί, αλλά γενικά είναι πιο ανθεκτική από πολλά άλλα είδη. Το ΡΗ του γλυκού νερού  είναι από 6.5 έως 8.5  Σε-νερά με απουσία σε ρυθμιστικά διαλύματα μπορεί να υπάρξουν έντονες διακυμάνσεις στο ΡΗ λόγω υψηλού επιπέδου πρωτογενούς παραγωγικότητας. Κατά την .διάρκεια της .φωτοπεριόδου της ημέρας, η φωτοσυνθετική δραστηριότητα απομακρύνει το 002 από το νερό, το οποίο είναι αιτία ανύψωσης του ΡΗ. Αντίθετα, το βράδυ λόγω της αναπνοής εμφανίζεται μείωση του οξυγόνου και εμφάνιση 0 0 2 που απελευθερώνεται στο νερό και σχηματίζεται ανθρακικό οξύ που είναι αιτία μείωσης του ΡΗ. Η τιλάπια εμφανίζεται σε περιβάλλον με υψηλό βαθμό πρωτογενούς παραγωγικότητας και που ίσως υπάρχει μεγάλη διακύμανση στο ΡΗ. Η ανεκτικότητα της τιλάπιας γενικά, αναφέρετε στις τιμές ΡΗ μεταξύ 5 και 11.      

 Οι τιλάπιες έχουν χρησιμοποιηθεί και για τον έλεγχο της ανάπτυξης των υδρόβιων φυτών. Τα είδη που φαίνεται να είναι καλύτερα γι’ αυτό το σκοπό είναι: 1) T.MELANOPLEURA το οποίο είναι αποκλειστικά χορτοφάγο και γενικά θεωρείται ένας από τους καλύτερους καταναλωτές υδροβίων φυτών μαζί με το χορτοφάγο κυπρίνο. 2) Τ. NILOTICA η οποία μειώνει τα επίπεδα των φυκών στα υδροστάσια και επίσης τρέφεται με μερικά ανώτερα φυτά. 3) Τ. ZILLII    χρησιμοποιείται στην εκρίζωση υδροβίων φυτών. 4) Τ. MOSSAMBICA που προτιμά νηματόμορφα φύκη. Οι τιλάπιες της Ιάβας και του Νείλου μερικές φορές χρησιμοποιούνται στον έλεγχο της ελονοσίας, επειδή οι λάβρες των κουνουπιών ζουν στα φύκη με τα οποία τα ψάρια τρέφονται. Η Τ. NILOTICA μπορεί ειδικά να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο αυτών των κουνουπιών επειδή φαίνεται ότι τρώει και την λάβρα του εντόμου.                                              

 ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Τα μέρη από τα οποία αποτελείται η μονάδα είναι:

 Φίλτρο

 Τμήμα γεννητόρων

 Δεξαμενές υποδοχής γόνου

 Δεξαμενές πάχυνσης

 Δεξαμενές καραντίνας     

 ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ

Τα περισσότερα γνωστά εκτρεφόμενα είδη της τιλάπιας εκκολάπτουν τα αυγά στο στόμα τους. Το αρσενικό αναλαμβάνει το χτίσιμο της φωλιάς και μετά ακολουθεί μια σύντομη περίοδος ζευγαρώματος που επιδρά στην ωοτοκία. Τα αυγά οδηγούνται στη φωλιά όπου γονιμοποιούνται και τοποθετούνται μέσα στο στόμα για εκκόλαψη (στα περισσότερα είδη το θηλυκό εκκολάπτει τα αυγά). Όταν τα μικρά ψαράκια εκκολαφθούν, παραμένουν στο στόμα του θηλυκού απορροφώντας το λεκιθικό σάκο. Το φούσκωμα στο θηλυκό την περίοδο που τα μικρά βρίσκονται υπό την προστασία του γενικά εμποδίζει στην κολύμβηση. Για μερικές ημέρες αφού τα μικρά ελευθερωθούν το θηλυκό παραμένει σε άμεση-επαφή με αυτά, τα οποία όταν υπάρχει κίνδυνος ξαναγυρίζουν στο στόμα του. Ενώ η γονιμότητα μιας θηλυκής τιλάπιας είναι σχετικά χαμηλή -(π.χ. 6 9 εως 302 αυγά ανά θηλυκό Τ. GALILEA)η ωοτοκία σε νεαρή ηλικία έχει σχέση με μια περίοδο που το ψάρι οδηγείται σε σεξουαλική ωριμότητα σε ένα μέγεθος μικρό, περίπου 10 cm,με την παραγωγή 6 με 11 νεογνών μέσα σε ένα χρόνο κάτω από τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες. Η ωοτοκία μπορεί να γίνει σε ηλικία -3 μηνών για το είδος Τ. mossambica. -Άλλα είδη όπως η Τ. aurea και η Τ. nilotica έχουν κανονικά ωοτοκία σε ηλικία 6 μηνών. Τα θηλυκά του είδους Τ. nilotica ωριμάζουν όταν έχουν. μήκος 11.4-0cm.και τα-αρσενικά στα 14,3-cm κατά μέσο όρο. Οι περιβαλλοντικές συνθήκες παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην απόκτηση σεξουαλικότης-ωριμότητας. Όταν τα θηλυκά οποιουδήποτε είδους αρχίζουν να ωριμάζουν, οπότε δαπανάται ενέργεια για την ανάπτυξη -και την παραγωγή αυγών, παρατηρείται -μια προφανής απομάκρυνση από τα άλλα ψάρια μεγαλυτέρου μεγέθους και της ίδιας ηλικίας. Μια άλλη στρατηγική που ακολουθείται-κατά την-ωοτοκία είναι ότι τα αυγά παραμένουν μέσα στη φωλιά μέχρι να γίνει η εκκόλαψη και να απορροφηθεί ο λεκιθικός σάκος. Η γονιμότητα σε είδη όπως η Τ. zillii μπορεί να ξεπεράσει τα 1900 αυγά κατά -μέσο όρο, αλλά τα -ψάρια είναι αρχικά μικρότερα από τα άλλα είδη και η ανάπτυξη δεν είναι τόσο γρήγορη.

ΩΟΤΟΚΙΑ

 Διάφοροι τρόποι ωοτοκίας χρησιμοποιούνται-από τις τιλάπιες. Η T -zillii και η Τ. sparrmani δεν εκκολάπτουν τα αυγά στο στόμα τους, αλλά αποθέτουν τα αυγά τους σε καθαρή επιφάνεια -όπου και γονιμοποιούνται. -Και τα δυο είδη ελέγχουν τα αυγά τους-και τα νεοεκκολαπτόμενα ψάρια. Τα περισσότερα από τα άλλα είδη της τιλάπιας εκκολάπτουν τα αυγά μέσα στο στόμα τους, σε αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Για παράδειγμα τα θηλυκά είναι υπεύθυνα για την εκκόλαψη σε αρκετά είδη, αλλά το αρσενικό της T. heudeloti είναι αυτό που εκκολάπτει τα αυγά, ενώ αυτές οι αρμοδιότητες είναι μοιρασμένες και στα δυο φύλα στην T. galilaea. Για την T. mossambica, T. aurea και T. nilotica η ωοτοκία είναι πανομοιότυπη. Ένα αρσενικό ψάρι μετά την εμφάνιση των χρωμάτων αναπαραγωγής θα διεκδικήσει μια συγκεκριμένη περιοχή στον πυθμένα του υδροστασίου όπου και θα την ελέγχει. Αυτό τα ψάρι φτιάχνει τη φωλιά απόθεσης των αυγών σκάβοντας μια κυκλική ή οβάλ τρύπα. Ένα ώριμο θηλυκό θα μπει στη φωλιά και θα αποθέσει τα αυγά. Στην T. aurea και T. nilotica η ωοτοκία .μπορεί να .ακολουθείται -κατευθείαν .από γονιμοποίηση μετά την οποία τα γονιμοποιημένα αυγά θα εισαχθούν στο στόμα του θηλυκού. (Τα στάδια της αναπαραγωγής της T. mpssambica μπορεί να είναι σε άλλη σειρά: H ωοτοκία των αυγών ακολουθείται .από την εισαγωγή αυτών στο στόμα του θηλυκού όπου το αρσενικό αποθέτει μέσα στο στόμα της. Το στόμα είναι η περιοχή της γονιμοποίησης). Τα θηλυκά αφήνουν τη φωλιά αφού τα αυγά έχουν γονιμοποιηθεί στο στόμα τους και ένα νέο θηλυκό μπορεί να πάει στη φωλιά να συναντήσει το αρσενικό. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των θηλυκών σε ένα υδροστάσιο τόσο μεγαλύτερος είναι και ο αριθμός του γόνου που παράγεται. Ο αριθμός των αυγών που παράγει ένα θηλυκό εξαρτάται από το είδος και το μέγεθος του ψαριού. Μια Nile Tilapia O.100 kgr αποθέτει περίπου 100 αυγά ανά ωοτοκία, ενώ ένα ψάρι που είναι 1 kgr μπορεί να αποθέσει μέχρι και 1500 αυγά ανά ωοτοκία. Αν δεν υπάρχει κρύα περίοδος -κατά τη -διάρκεια της οποίας η ωοτοκία αναστέλλεται, το θηλυκό -μπορεί να γεννά αυγά συνέχεια. Το θηλυκό, εκκολάπτει τον γόνο, τουλάχιστον μέχρι να απορροφηθεί ο λεκιθικός σάκος. Οι νεαρές τιλάπιες φεύγουν-από το στόμα της μητέρας για να αρχίσουν να τρέφονται, αλλά ξαναγυρνούν προσωρινά όταν αισθάνονται κίνδυνο. Σιγά σιγά όλο και λιγότερος γόνος επιστρέφει στο στόμα και η εκκόλαψη τελικά τερματίζεται. Όταν το θηλυκό εκκολάπτει τα αυγά τρώει λίγο ή τίποτα. Στο εργαστήριο, οι νεαρές τιλάπιες επιζούν χωρίς το θηλυκό γονέα, γι’ αυτό υποτίθεται ότι η εκκόλαψη του γόνου μέσα στο στόμα είναι αποκλειστικά για την προστασία του.  

Τα θηλυκά δεν ωοτοκούν ταυτόχρονα, γι’ αυτό ο γόνος πρέπει να συλλέγεται συνεχώς . Ο γόνος-απομακρύνεται-όταν φτάσει το-βάρος των 0.5 gr περίπου με την βοήθεια ενός διχτυού με άνοιγμα ματιού 4-5 mm. Αυτό μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε δυο εβδομάδες.   

Διαχωρισμός φύλλου στις τιλάπιες.

Επίσης μια μελέτη για τη εκκόλαψη της τιλάπιας σε εκκολαπτήρια έδωσε τα εξής πλεονεκτήματα: Κάθε άτομο ξεχωριστά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή υβριδίων και η ωοτοκία μπορεί να γίνει καθ’ όλο το χρόνο σε περιοχές όπου υπάρχουν και περίοδοι χαμηλών θερμοκρασιών. Η ωοτοκία σε εκκολαπτήρια μπορεί να γίνει με τους εξής δυο τρόπους: Ένα αρσενικό και 7-10 θηλυκά τοποθετούνται μέσα στις δεξαμενές, οι οποίες είναι αρκετά μεγάλες για τα αρσενικά για να προσδιορίσουν την περιοχή τους. Είναι καλύτερο να χρησιμοποιούνται ψάρια στο τέλος της ωρίμανσις τους. Η φωλιά φτιάχνεσαι στα χαλίκια στον πάτο της δεξαμενής, αλλά αν δεν υπάρχουν χαλίκια (μόνο στην περίπτωση που ο πυθμένας της δεξαμενής είναι από γυαλί ή από σχιστόλιθο), το αρσενικό θα βρει τρόπο και τόπο να σκάψει -έτσι κι αλλιώς. Η ωοτοκία παίρνει μέρος φυσικά. Τ’ αυγά αφήνονται στο στόμα των θηλυκών κατά την πρώτη περίοδο ανάπτυξης και μεταφέρονται στο εκκολαπτήριο όπου και ανακατεύονται . Τα έμβρυα μεταφέρονται από το στόμα των θηλυκών γιατί θα αυξηθεί πολύ γρήγορα η ιχθυοπυκνότητα, αν ο γόνος μείνει στις δεξαμενές και αυτό θα .οδηγήσει σε κανιβαλισμό των νεαρών εκκολαπτόμενων ψαριών. Επιπλέον η μεταφορά των εμβρύων σημαίνει ότι τα θηλυκά θα είναι έτοιμα να ωοτοκήσουν ξανά πολύ σύντομα   Το μεγαλύτερο πρόβλημα διαχείρισης των .ψαριών, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, είναι ότι οι τιλάπιες θα εκκολάπτουν σε δεξαμενές πάχυνσης όπου υπάρχει το φαινόμενο του υπερπληθυσμού στα μεγάλης εμπορικής αξίας .ψάρια. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αποτρέψει αυτό το φαινόμενο. Η χρησιμοποίηση μόνο αρσενικών υβριδίων ήδη συζητιέται _και συνήθως χρησιμοποιήται. -Άλλη τεχνική .είναι να χρησιμοποιήσουμε αρπακτικά ψάρια τα οποία θα κρατήσουν στα όρια που θέλουμε το γόνο. Τα catfish, τα largemouth bass, τα χέλια-και-ακόμη-άλλα xicblids έχουν .χρησιμοποιηθεί-σαν αρπακτικά. Οι τιλάπιες που κρατούνται στους κλωβούς δεν μπορούν να αναπαραχθούν ξανά αφού το υλικό της ωοτοκίας ±3α πέσει .κάτω από το πλέγμα του πυθμένα. Εκτροφή ενός φύλου μόνο (π.χ μόνο αρσενικά) χρησιμοποιούνται μερικές φορές ακόμη κι αν τα υβρίδια της τιλάπιας -δεν είναι μόνο ενός φύλου. -Μερικές μονάδες έχουν μεγαλώσει ψάρια για ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά γίνεται διαχωρισμός των φύλων οπτικά, τοποθετώντας τα γρήγορα -αναπτυσσόμενα αρσενικά σε .δεξαμενές για εκτροφή. Τα φύλα .στην τιλάπια μπορεί να αναγνωριστούν επειδή παρόλο που η έδρα παρουσιάζεται και στα δυο φύλα, το αρσενικό έχει μια ουρογεννετική οπή και το θηλυκό έχει ουρική και γενετική οπή. Το πρόβλημα με τον διαχωρισμό των ψαριών είναι ότι αυτή η διαδικασία είναι πολύ χρονοβόρα και ότι το φύλο στα νεαρά ψάρια είναι συνήθως δύσκολο να διακριθεί.

 ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Παρόλο που οι τιλάπιες-βρίσκονται ανάμεσα-στα πιο ευρέως εκτρεφόμενα είδη στον κόσμο, σχετικά μικρή προσοχή έχει δοθεί στην περιγραφή των διατροφικών απαιτήσεών τους   Ένας τρόπος να ξεκινήσει η αποτίμηση των τροφικών απαιτήσεων ενός ψαριού ή μιας ομάδας ψαριών .είναι να εξεταστούν οι τόποι που συχνάζουν για να τραφούν, Ή σύνθεση των προτιμώμενων τροφών πρέπει να παρέχει μερικές ενδείξεις για το πώς μια προετοιμασμένη δίαιτα πρέπει να σχεδιαστεί σύμφωνα με τα πρωτεϊνικά, υδρογονανθρακικά, λιπιδικά και ενεργειακά επίπεδα. Η ικανότητα τέτοιων ειδών, όπως η Τ. aurea να μεγαλώνουν γρήγορα βασισμένα στα blue - grpen-άλγη, και άλλη πρωτογενή παραγωγή έχει οδηγήσει στην άποψη-μερικών κύκλων ότι η τιλάπια που έχει εμπορική αξία, είναι χορτοφάγο όπως τα νεαρά άτομα στη φύση, αν και τα περισσότερα είδη φαίνονται -να.είναι πραγματικά παμφάγα. Ακόμη και είδη όπως Τ. zillii, η οποία έχει εισαχθεί στο μεγαλύτερο μέρος των  Η.Π.Α. σαν είδος που ελέγχει τον ευτροφισμό, σε-κανάλια ύδρευσης καταναλώνει μερικό ζωικό υλικό στη φύση, αν και θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι τα ζώα έχουν προσλάβει παρεπιηττόντως μακροφυτικό υλικό. Σε αναπτυσσόμενες χώρες-όπου-υψηλής ποιότητας-φυτικές πρωτεΐνες όπως η σόγια, το καλαμπόκι, τα φιστίκια και ο βαμβακόσπορος ως γεύματα είναι είτε μη διαθέσιμα ή έχει δοθεί προτεραιότητα για χρήση από τους ανθρώπους ή τα-ζώα και δεν είναι διαθέσιμα για τροφή στα ψάρια. Επιπροσθέτως, τα ιχθυάλευρα και άλλες ζωικές πρωτεΐνες μπορεί να μην είναι διαθέσιμες ή υπερβολικά ακριβές. Έτσι έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να βρεθούν βολικές, εναλλακτικές πρωτεϊνικές πηγές γ;α -δίαιτες τιλαπιών στον εξελισσόμενο κόσμο. -Μερικές -δείχνουν υποσχόμενες, -ενώ άλλες δεν προάγουν καλή ανάπτυξη. Τέτοια εξωτικά συστατικά τροφών όπως άλγη, ipil-ipil γεύμα (Leucaena Jeucocephala), μούρα, πολτός καφέ, κόπρα,-αράπικα φιστίκια,αποσταγμένα διαλυτά φαρμακευτικά απόβλητα, απόβλητα ζύθου, τροφές κοτόπουλων, λάβρες κουνουπιών, ζωοπλαγκτόν και μαρούλια έχουν χρησιμοποιηθεί με ποικίλη επιτυχία. 

ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ  
Η Tilapia σπάνια παρουσιάζει ίχνη ασθένειας, εκτός αν εκτεθεί σε χαμηλές θερμοκρασίες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι απρόσβλητη όταν υπάρχει η βέλτιστη θερμοκρασία. Διάφορες αρρώστιες έχουν αναφερθεί για τη Tilapia κάτω από συνθήκες εκτροφής όπως: Λυμφοκύστη, βακτηριακά προβλήματα με Aeromonas myxobacteria και Edwardsiella tarda και παράσιτα όπως: Τερμίτες, τριχοδίνες και Ichthyophthirius hoffen. Έχει αναφερθεί ευαισθησία της Ε. tarda στη τεραμυκίνη για την T. aurea. Η T. mossambica παρουσίασε, κάτω από συνθήκες μεγάλης ιχθυοφόρτισης, υπερευαισθησία με την παραγωγή βλέννας. Αυτή η υπερευαισθησία παρουσιάστηκε ακόμα σε άλλα τρία είδη όπως: T. aurea, Τ. nilotica και T. zillii.                                                                                 

                                                   Tilapia Aurea 

                                             

                                  Oreochromis niloticus

                              tilapia mozambique mossambicus

                     





                                                                  ΚΥΠΡΙΝΟΣ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ:          CYPRINIDAE                                       

ΓΕΝΟΣ:                    CYPRINOUS

ΕΙΔΟΣ:                     CYPRINOUS CARPIO

ΚΟΙΝΟ ΟΝΟΜΑ:    Κυπρίνος ,γριβάδι,τσάφα,σαζάνι,κ.α

Το όνομα κυπρίνος είναι ελληνικό και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη το 384-322π.χ. Πιθανόν να προέρχεται από την λέξη ‘kypris’ η οποία αποτελούσε το δεύτερο όνομα της θεάς Αφροδίτης και υποδήλωνε την γονιμότητα.

Το όνομα του κυπρίνου έχει κοινή ρίζα,στη Γαλλία CARPE,στην Ιταλία CARPA,στην Πολωνία και στην Σουηδία Karp κ.α

Ο κυπρίνος εμφανίζει συνήθως 4 ποικιλίες.

1.λεπιδωτή ποικιλία με λέπια σε όλο το σώμα. 

2.Καθρεπτοειδή ποικιλία με λέπια μεγάλα και ακανόνιστα.

3.Γραμμική ποικιλία με μικρά λέπια στην ράχη και κατά μήκος της πλευρικής γραμμής.

4.Την γυμνή ποικιλία.

Γεωγραφική κατανομή.

Ο πρόγονος του κοινού κυπρίνου, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες εντοπίζεται στην Κασπία Θάλασσα.Στην συνέχεια διαδόθηκε προς την Μαύρη Θάλασσα,Δούναβη και σε όλες τις περιοχές της Ευρώπης.

Παράλληλη πορεία ακολούθησε και η εξάπλωση του κυπρίνου στην Ασία από την Κίνα προς όλες τις περιοχές της Ασιατικής ηπείρου και αργότερα προς την Αυστραλία,Αμερική και Αφρική.Σήμερα ο κυπρίνος είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα ψάρια στον κόσμο.

Φυσιολογία

Ο κυπρίνος μπορεί να ζήσει σε θερμοκρασίες από 4- 30 °C, και σε συνθήκες ,σχετικά χαμηλών επιπέδων, διαλυμένου οξυγόνου.

Η καλύτερη θερμοκρασία για ανάπτυξη είναι 20 έως 27 °C.

Ενώ για αναπαραγωγή από 18-22 °C.

Η φυσική αναπαραγωγή του κυπρίνου εξαρτάται από τις εποχές και από τα ιδιαίτερα κλιματικά χαρακτηριστικά.Στις περιοχές με ηπειρωτικό κλίμα,είναι γεννητικά ώριμος την άνοιξη και στις τροπικές  περιοχές η φυσική αναπαραγωγή συμπίπτει με την εποχή των βρόχων. Η γεννητική ωριμότητα είναι μία αργή διαδικασία και επηρεάζεται κυρίως από την θερμοκρασία.Συνεπώς στα τροπικά κλίματα η διαδικασία αυτή είναι ταχύτερη και διαρκής σε αντίθεση με τα ηπειρωτικά κλίματα.

Ο κυπρίνος μπορεί να αναπαραχθεί με φυσικό ή τεχνητό τρόπο,αν η θερμοκρασία του νερού στους 20  °C  για 3 με 4 μήνες και βρεθεί το κατάλληλο περιβάλλον αναπαραγωγής.

Παράγοντες που επιδρούν στην γεννητική ωριμότητα του κοινού κυπρίνου.

1.θερμοκρασία νερού 16-20 °C  σταδιακά αυξανόμενη.

2.πλούσια υδρόβια βλάστηση,όπου θα προσκολληθούν τα ωάρια και θα προστατευθούν οι προνύμφες,και να τραφούν από οργανισμούς(rotatoria) που και αυτοί αναπαράγονται στις ίδιες περιοχές.

3.παρουσία και των δύο φύλων(αρσενικό-θηλυκό)

4.απουσία τοξικών ουσιών και σχετικά υψηλή τιμή διαλυμένου οξυγόνου.

Ασθένειες

Ο κυπρίνος είναι ανθεκτικός στις ασθένειες σε όλα τα στάδια της ζωής του.

Οι συνήθεις ασθένειες και παθολογικά προβλήματα που έχουν παρατηρηθεί είναι.

Η saprolegnia  κατά την διάρκεια της επώασης των ωαρίων,παρασιτικές ασθένειες  στο στάδιο του γόνου που οφείλονται στα είδη των γενών Costia sp, Trichondina sp,Dactylogyrus sp.κ.λ.π,ενώ σπάνια εμφανίζονται ασθένειες βακτηριακής ή ιογενούς  αιτιολογίας.

Εκτροφή του κυπρίνου στην χωρά μας δεν έχει προχωρήσει ιδιαίτερα,κύριος λόγω του ανταγωνισμού με άλλα είδη,της έλλειψής  τεχνολογίας ,και τις περιορισμένες  διαθέσιμες εκτάσεις .

                    

Ενυδρειοπονία: φτιάξτε το δικό σας παρτέρι-ενυδρείο για το σπίτι

Ιδανικές τιμές pH και EC για διάφορα φυτά                                 Το pH και η ηλεκτραγωγιμότητα (EC) που δίνονται εδώ είναι σε ένα πιο ευρύ φάσμα. Χρειάζεται να σημειωθεί πως κάποια φυτά θα έχουν διαφορετικές απαιτήσεις ανάλογα το είδος, τις κλιματικές συνθήκες -ακόμη κι από εποχή σε εποχή στην ίδια περιοχή. Αυτές οι τιμές αναφέρονται σε καλλιέργειες υδροπονίας ή συστήματα παραπλήσια σε αυτήν. Στο χώμα οι τιμές είναι διαφορετικές.

Φυτά	PH	EC
Αγκινάρα	6.5 - 7.5	0.8 - 1.8
Σπαράγγι	6.0 - 6.8	1.4 - 1.8
Βασιλικός	5.5 - 6.5	1.0 - 1.6
Φασόλι	5.8 - 6.2	2.0 - 4.0
Παντζάρι	6.0 - 6.5	0.8 - 5.0
Μύρτινο	4.0 - 5.0	1.8 - 2.0
Κουκιά	6.0 - 6.5	1.8 - 2.2
Μπρόκολο	6.0 - 6.8	2.8 - 3.5
Λαχανάκι Βρυξελλών	6.3 - 6.7	2.5 - 3.0
Λάχανο	6.5 - 7.0	2.5 - 3.0
Πιπεριά	6.0 - 6.5	1.8 - 2.2
Καρότα	6.1 - 6.5	1.6 - 2.0
Κουνουπίδι	6.5 - 7.0	0.5 - 2.0
Σέλερι	6.3 - 6.7	1.8 - 2.4
Αγγουράκι	5.3 - 5.7	1.7 - 2.5
Μελιτζάνα	5.8 - 6.2	2.5 - 3.5
Αντίδι	5.3 - 5.7	2.0 - 2.4
Σκόρδο	5.8 - 6.2	1.4 - 1.8
Πράσο	6.5 - 7.0	1.4 - 1.8
Μελισσόχορτο	5.5 - 6.5	1.0 - 1.6
Μαρούλι	6.0 - 7.0	0.8 - 1.2
Μαντζουράνα	5.8 - 6.2	1.6 - 2.0
Κολοκύθα	5.8 - 6.2	1.8 - 2.4
Πεπόνι	5.5 - 6.0	2.0 - 2.5
Μπάμια	6.3 - 6.7	2.0 - 2.4
Κρεμμύδι	6.0 - 6.7	1.4 - 1.8
Μαϊντανός	5.5 - 6.0	0.8 - 1.8
Μπιζέλι	6.0 - 7.0	0.8 - 1.8
Πατάτες	5.0 - 6.0	2.0 - 2.5
Κολοκύθι	5.5 - 7.5	1.8 - 2.4
Ραπανάκι	6.0 - 7.0	1.6 - 2.2
Σπανάκι	6.0 - 7.0	1.8 - 2.3
Σέσκουλο	6.0 - 7.0	1.8 - 2.3
Φράουλες	5.8 - 6.2	1.8 - 2.2
Καλαμπόκι	5.8 - 6.2	1.6 - 2.4
Γλυκοπατάτα	5.5 - 6.0	2.0 - 2.5
Θυμάρι	5.5 - 7.0	0.8 - 1.6
Ντομάτες	6.0 - 6.5	2.0 - 5.0
Καρπούζι	5.6 - 6.0	1.5 - 2.4

                                                              ΦΥΤΑ

Σε γενικές γραμμές ό,τι φυτά μπορούν να μεγαλώσουν υδροπονικά μπορούν να μεγαλώσουν και σε σε ένα ενυδρειοπονικό σύστημα. Συνήθως τα φυτά που το φαγώσιμο μέρος βρίσκεται στη ρίζα ( π.χ. Πατάτες, καρότα) φαίνεται να μην ευνοούνται από τη συνεχή παροχή νερού τόσο, όσο τα υπόλοιπα είδη φυτών. Κάποια φυτά τα πηγαίνουν καλύτερα από κάποια άλλα. Εδώ είναι μερικά από αυτά:

Κρεμμύδια ( Allium Schoenoprasum)

ιδανικό pH: 6-7

απόσταση φυτέματος: 2-5εκ

ιδανική θερμοκρασία: 15-35 C

Τα φύλλα του μπορούν να φτάσουν τα 30-50εκ. ενώ οι βολβοί μπορούν να αποκτήσουν διάμετρο

1-10 εκ.Τα κρεμμύδια μπορούν να φυτευτούν με σπόρο κατευθείαν στο ενυδρειοπονικό σύστημα αρκεί να χρησιμοποιήσουμε ένα λεπτό κομμάτι βαμβάκι για να απλώσουμε τους σπόρους επάνω έτσι ώστε να μην παρασυρθούν από το νερό. Το χλωρό κρεμμύδι έχει την ιδιομορφία ότι όσο κόβεις τα φύλλα του εκείνο ξαναβγάζει καινούργια. Αυτό σε συνδυασμό με την γρήγορη ανάπτυξη που χαρακτηρίζει την ενυδρειοπονια σημαίνει πως ένας βολβός κρεμμυδιού μπορεί να μας προσφέρει χλωρό κρεμμύδι πολλές φορές.

Σπανάκι (Spinacia oleracea)

ιδανικό pH: 6-7

απόσταση φυτέματος: 20-40 εκ.

Ιδανική θερμοκρασία: 5-20 C

Το σπανάκι μπορεί να μεγαλώσει έως 30 εκ. , συγκεκριμένα τα φύλλα του είναι από 2-30εκ. μακριά και 1- 15 εκ σε πλάτος. Το σπανάκι μπορεί να το έχετε όλο το χρόνο αρκεί να του παρέχετε σκιά και συνεχή υγρασία καθώς επίσης και να μην το αφήνετε να ανθίσει. Μπορεί να φυτευτεί όπως τα κρεμμύδια ή με έτοιμα φυτά.

Κόλιανδρο (Coriandrum sativum)

ιδανικό pH: 6-7,5

απόσταση φυτέματος: 8-15 εκ

ιδανική θερμοκρασία:10-25 C

To κόλιανδρο ανήκει στην κατηγορία των ετήσιων βοτάνων. Μεγαλώνει έως 50 εκ. ύψος. Μόλις η θερμοκρασία ανέβει θα ανθίσει γρήγορα. Φυτεύεται καλύτερα κατευθείαν στο κρεβάτι.

Μαϊντανός (Petroselinum crispum)

ιδανικό pH:5-6

απόσταση φυτέματος: 7-15εκ

ιδανική θερμοκρασία: 22-30 C

Χρειάζεται άμεσο ηλιακό φώς το χειμώνα ενώ όταν αρχίσει να ζεσταίνει ο καιρός χρειάζεται μερική σκιά. Τα φύλλα στη κορυφή είναι τα πιο γευστικά και αν δεν τον αφήσουμε να ανθήσει κόβοντας τα κορυφαία μέρη τότε θα έχουμε μαϊντανό όλο το χρόνο. Ο μαϊντανός είναι ευαίσθητος σε ασθένειες και παράσιτα.

Μαρούλι ( Lactuca sativa )

ιδανικό pH:6-7

απόσταση φυτέματος: 10-25εκ

ιδανική θερμοκρασία:15-20 C

Τα μαρούλια φυτεύονται το χειμώνα καθώς η ανάπτυξη τους ευνοείται από τις χαμηλές θερμοκρασίες. Κόβοντας τα πρώτα φύλλα του μαρουλιού και όχι ολόκληρο μπορούμε να διατηρήσουμε περισσότερο καιρό τα μαρούλια μας και να έχουμε μαρούλι για τη σαλάτα μας για μήνες. Μπορούμε να φυτέψουμε και την άνοιξη έως τις αρχές του καλοκαιριού αρκεί να παρέχουμε σκιά κατά τη διάρκεια της ημέρας και να υπάρχει κρύο αεράκι ώστε να μην ''βράσουν'' τα φυτά μας. Όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή τότε τα μαρούλια τείνουν να γίνουν σκληρά και πικρά.

Μπρόκολο (Brassica oleracea)

ιδανικό pH: 6-7

απόσταση φυτέματος: 25-45 εκ.

ιδανική θερμοκρασία: 15-25 C

Το μπρόκολο φυτεύεται αποκλειστικά φθινόπωρο- χειμώνα καθώς δεν μπορούν να δεχτούν καθόλου τις υψηλές θερμοκρασίες. Κόβουμε το κεφάλι προτού τα άνθη αρχίσουν να ανθίζουν και να γίνονται κίτρινα.

Ρόκα (Eruca sativa)

ιδανικό pH:6-6.8

απόσταση φυτέματος: 10-25 εκ.

ιδανική θερμοκρασία:4-25 C

Αποκτά ύψος 20-50 εκ. Προτιμάει κρύο και ηλιόλουστο καιρό. Όταν ανέβει η θερμοκρασία τα φύλλα γίνονται πικρά. Τα κορυφαία φύλλα είναι πιο νόστιμα.

Κάρδαμο (Nasturtium offinale)

ιδανικό pH: 6-7

απόσταση φυτέματος: 15-25 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:15-30 C

Το κάρδαμο μεγαλώνει γρήγορα σε υδατικό περιβάλλον αλλά τα πάει και πολύ καλά σε περιβάλλον που το νερό δεν είναι συνεχές. Γίνεται 15-40 εκ ύψος, χρειάζεται σχετικά υψηλή θερμοκρασία αλλά όχι άμεσο ηλιακό φως. Μπορούμε να κόβουμε τα κορυφαία φύλλα για να έχουμε μεγαλύτερη συγκομιδή. Όταν ανθίσει τότε δεν πρέπει να τα τρώμε. Το κάρδαμο αφήνει παραφυάδες που μπορούν να δώσουν καινούργια φυτά. Μπορούμε να φυτέψουμε κάρδαμο από σπόρο ή από παραφυάδες. Φυτεύεται από μέσα Φθινοπώρου και διατηρείται έως την Άνοιξη.

Κολοκύθι (Cucurbita moschata )

ιδανικό pH: 5,5-7,5

απόσταση φυτέματος: 25-50 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:21-35 C

To κολοκύθι χρειάζεται άφθονο ηλιακό φως και ζεστό νερό. Απαιτεί αρκετά πλούσιο σε θρεπτικά στοιχεία ενυδρειοπονικό σύστημα και καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του κρεβατιού. Προσπαθήστε να τα φυτέψετε στις άκρες του κρεβατιού. Όταν κόβουμε τα κολοκυθάκια προτιμούμε να κόβουμε και ένα μέρος 2 εκ από το κοτσάνι καθώς έτσι διατηρούνται καλύτερα και για περισσότερο καιρό.

Αγγούρι ( Cucumis sativus)

ιδανικό pH: 5,5-6,5

απόσταση φυτέματος: 20-40 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:18-25 C

H αγγουριά μπορεί να με κατάλληλη υποστήριξη να αναρριχηθεί γρήγορα. Όσο πιο μικρά κόβονται τα αγγούρια τόσο πιο πολλά θα κάνει η αγγουριά. Το φυτό προτιμάει το άφθονο ηλιακό φως αλλά όχι τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Οι αγγουριές χρειάζονται υψηλές συγκεντρώσεις σε νιτρικά.

Καρπούζι ( Citrullus sp.)

ιδανικό pH: 5-6,5

απόσταση φυτέματος: 30-70 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:15-35 C

Χρειάζεται υψηλές θερμοκρασίες περιβάλλοντος αλλά και νερού και βλάπτεται από το κρύο. Απαιτεί άφθονο ηλιακό φως με τουλάχιστον 6 ώρες άμεσης ηλιακής έκθεσης. Φυτεύονται με σπόρο κατευθείαν στο κρεβάτι. Επειδή η καρπουζιά απλώνει και μπορεί να καταλάβει ολόκληρο το κρεβάτι μπορείτε να φυτέψετε το φυτό στις άκρες και να κατευθύνετε τους βλαστούς εκτός κρεβατιού. Το καρπούζι είναι έτοιμο για να κοπεί όταν το χτυπάτε και ακούγεται σαν να είναι κενό από μέσα.

Φασόλια (Pisum sativum)

ιδανικό pH: 5,5-6,5

απόσταση φυτέματος: 8-15 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:12-26 C

Είναι ανθεκτικό φυτό που μπορεί να αντέξει το κρύο αλλά ευδοκιμεί και σε θερμότερες θερμοκρασίες. Φυτεύονται και σαν σπόροι κατευθείαν στο κρεβάτι. Δεν προτιμούμε τα μαυρομάτικα φασόλια καθώς καταλαμβάνουν πολύ χώρο.

Μπάμια (Abelmoschus esculentus)

ιδανικό pH: 6-7,5

απόσταση φυτέματος: 20-50 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:21-35 C

H μπάμια προτιμάει το θερμό κλίμα. Μπορεί να γίνει μέχρι και 2 μέτρα σε ύψος. Ο καρπός της μπάμιας μπορεί να γίνει μέχρι 18 εκ άλλα είναι καλύτερα να τα κόβουμε όταν είναι περίπου 8 εκ.. Όσο πιο γρήγορα τα κόβετε τόσο μεγαλύτερη η παραγωγή. Αν αφήσετε για πολύ καιρό τους καρπούς εκείνοι θα γίνουν σκληροί και ινώδεις ενώ και η παραγωγή θα καθυστερεί. Επειδή ο σπόρος είναι αρκετά μεγάλος μπορεί να φυτευτεί κατευθείαν στο κρεβάτι.

Καλαμπόκι (Zea mays)

ιδανικό pH: 5,5-7,0

απόσταση φυτέματος: 15-25 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:15-35 C

To καλαμπόκι έχει ένα μικρό σύστημα ριζών που απαιτεί συνεχή υγρασία. Αποδίδουν πολύ καλά σε ένα ενυδρειοπονικό σύστημα. Κάποια είδη μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 2,5 μέτρα γι' αυτό και χρειάζεται να έχετε κάποιο σύστημα υποστήριξης γιατί μπορεί να ξεπατωθούν από ισχυρό άνεμο.

Φράουλα (Fragaria sp.)

ιδανικό pH: 5-6,5

απόσταση φυτέματος: 20-50 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:15-25 C

Αντέχει το κρύο, δεν χρειάζεται έντονο άμεσο ηλιακό φως. Τα φυτά φυτεύονται στο κρεβάτι όταν έχουν 3-4 φυλλαράκια. Μόλις βγουν οι αρκετοί πρώτοι καρποί κόβουμε τα υπόλοιπα άνθη έτσι ώστε τα θρεπτικά συστατικά να απορροφηθούν από τους καρπούς. Οι καρποί δεν πρέπει να βρέχονται γι' αυτό προσπαθείστε να βάλετε στην άκρη τα φυτά ώστε να κρέμονται έξω από το κρεβάτι οι καρποί.

Μελιτζάνα( Solanum melongena)

ιδανικό pH: 6-7

απόσταση φυτέματος: 20-40 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:20-32 C

Mπορούν να φτάσουν σε ύψος τα 40-150 εκ. Οι μελιτζάνες ευνοούνται από το άφθονο ηλιακό φως και δεν αντέχουν το κρύο.

Πιπεριά (Capsicum annuum)

ιδανικό pH: 5,5-6,5

απόσταση φυτέματος: 20-30 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:15-35 C

Χρειάζεται θερμό περιβάλλον και δεν αντέχει το κρύο. Κυκλοφορεί σε διαφορά χρώματα. Αφαιρέστε τα πρώτα άνθη μέχρι να γίνει αρκετά μεγάλο το φυτό ώστε να έχετε στο μέλλον καλύτερη παραγωγή

Ντομάτα (solanum lycopersicon L.)

ιδανικό pH: 5,5-6,8

απόσταση φυτέματος: 25-40 εκ.

ιδανικη θερμοκρασια:21-39 C

χρειάζεται θερμό περιβάλλον και νερό για να αναπτυχθεί και δεν αντέχει το κρύο. Τα φυτά γίνονται 1-3 μέτρα σε ύψος ανάλογα με το είδος. Καλό είναι να προσπαθείτε να δώσετε ύψος στο φυτό σας κόβοντας τα κάτω κλαδιά όταν το φυτό φτάσει τα 40 εκ.